Yıkılmadım Ama Artçılarla Yaşıyorum

İç Sesimin sesiyle;

Hayatta bazı depremler vardır.

Ses getirmez.

Manşet olmaz.

Kimse duymaz bile.

Ama senin içinde o zemin, bir daha eski sağlamlığına asla kavuşmaz.

Yıkılmadım.

Çünkü ayağa kalkmam gerekti.

Çünkü sorumluluğum vardı.

Çünkü arkamda birileri “sen güçlüsün ya…” diye bakıyordu.

Yıkılmadım ama…

Artçılar devam ediyor.

Bir sabah nedensiz uyanıyorsun, göğsünde sanki biri bastırıyor.

Bir gün, en basit cümle yanlış anlaşılıyor, savunmaya geçiyorsun.

İfade etmeye çalıştığın şeyler boşa düşüyor.

Sen kırmamaya çalışırken, onlar seni bıçak gibi kesiyor.

Ve en zoru…

“Çok konuşuyorsun” denmesi.

Oysa kimse bilmiyor,

Ben o cümleleri gece uyuyamadan önce kaç kez kurup, sildim.

O fikirleri kaç gün içimde taşıyıp, zarar vermesin diye en yumuşak şekilde paketledim.

Ama yetmiyor.

Söyleneni değil, nasıl söylenmediğini dinliyor insanlar.

Peki Şimdi Ne Olacak?

Şimdi konuşmak değil,

yaşamak zamanı.

Doğruyu göstermek için değil,

doğru duruşla yaşamak zamanı.

Artçılar var evet, ama…

Onlar bana geçmişin izlerini hatırlatıyor.

O yüzden bundan sonra:

- Daha az açıklayacağım.

- Daha az beklentiye gireceğim.

- Daha çok iç huzur arayacağım.

Kendi merkezimde, kendi iç sesimle, kendi yolumda.

Çünkü Şunu Öğrendim:

İnsan her şeyin altından kalkabilir…

Ama “sürekli yanlış anlaşılmanın” altından kalkmak çok başka bir mücadeledir.

Ve ben bu mücadelede kendime şunu söyledim:

“Herkesin beni anlaması şart değil.

Ama benim kendimi harcamam artık hiç şart değil.

”Yıkılmadım.

Ama yorgunum.

Ve bu yorgunluk, başım dik bir yorgunluk.

Gururla taşıyorum.

Belki de bu yazı…

Benim gibi hâlâ “yıkılmamış ama artçılarıyla savaşan” herkesin sesi olur.

Onlara sadece şunu söylemek istiyorum:

“Yalnız değilsiniz.

Sizin de zemininiz sarsılıyor biliyorum.

Ama bu yazıyı okuyorsanız, demek ki hâlâ ayaktasınız.

Ve bu yeter.”

özkan çınar

bir yaşam yolcusunun satır araları

“Hikâye hep aynı. Anlatan değişiyor.”